داروهای مربوط به پارکینسونیسم و اختلالات حرکتی

بازدیدها: ۱۱۳۱

اختلالات حرکتی شامل پارکینسون، بیماری هانتینگتون،بیماری ویلسون و سندرم توره است.اختلالات حرکتی شامل آتتوز،کره،دیس کینزی ،تیک ها و لرزش می باشند.

داروهایی که برای پارکینسونیسم بکارمیرود عبارتند از:پیش ساز دوپامین(لوودوپا) ، آگونیست های دوپامین(بروموکریپتین، پرامی  پکسول)، مهار کننده ها ی MAO(سلژیلین)،مهر کننده های COMT(انتاکاپون) و آنتا گونیست های موسکارینی(بنزو تروپین)

داروهایی که برای اختلالات حرکتی بکار می رود شامل: ترمور(پروپرانولول)، هانتینگتون و سندرم توره (هالوپریدول ، تترا بنازین) و بیماری ویلسون (پنی سیلآمین)

پارکینسونیسم یک اختلال حرکتی شایع است که در اثر اختلال عملکرد عقده های قاعده ای ایجاد می شود.علائم آن شامل سفتی عضلات اسکلتی،آکینزی(یا برادی کینزی)، چهره فاقد احساس و لرزش در حال استراحت می باشند. ویژگی های پاتولوژیک آن عبارتند از: کاهش سطح دوپامین استریاتال و اضمحلال نورونهای دوپامینرژیک در نوار نیگرو استریاتال که در فرد سالم فعالیت نورونهای گابائرژیک استریاتال را مهار می کند.اغلب گیرنده های دوپامینی پس سیناپسی در نورونهای گابائرژیک از نوع D2  است.کاهش انتقال عصبی دو پامینی،تاثیر تحریکی نورونهای کولینرژیک را بر روی نورونهای گابائرژیک استریاتال افزایش می دهد.در نتیجه در پارکینسونیسم تعادل بین فعالیت دوپامین و استیل کولین بهم می خورد.

بسیاری از داروها نیز می توانند پارکینسونیسم ایجاد کنند که این علائم قابل برگشت هستند.مهم ترین آنها داروهای آنتی سایکوتیک از رده بوتیروفنون وفنو تیازین ها هستند که گیرنده های دوپامین مغز را مسدود می کنند.دوز بالای رزرپین هم  علائم مشابهی ایجاد می کند که احتمالا ناشی از تخلیه دوپامین است.

راهبرد درمانی پارکینسونیسم عبارتند از:افزایش فعالیت دوپامیندر مغز یا کاهش فعالیت کولینرژیک موسکارینی در مغز یا هردو.

الف) لوودوپا

از آنجایی که دوپامین فراه زیستی کمی دارد و به آسانی از سد خونی-مغزی نمی گذرد، از پیش ساز آن یعنیL-Dopaاستفاده می شود.لوودوپا به همراه کربی دوپا تجویز می شود که این دارو از سد خونی-مغزی نمی گذرد ولی دوپا دکربوکسیلاز را در بافت های محیطی مهار می کند.اگر این دو دارو تواما تجویز شوند، دوز کمتر لوودوپا لازم خواهد بود و عوارض محیطی کمتری ایجاد می کند. عوارض جانبی آن شامل بی اشتهایی، تهوع و استفراغ، افت فشار خون وضعیتی وعوارض قلبی ، اظطراب،سردرگمی ، هذیان و توهم و افسردگی می باشد.

لوودوپا در بیمارانی که سابقه سایکوز دارند ممنوع است.

ب)آگونیست های دو پامین: شامل بروموکریپتین،پرامی پکسول،روپی نیرول،آپو مورفین است.

بروموکریپتین آلکالوئید ارگوت است وبر گیرنده های D2 مغز اثر می کند.پرامی پکسول داروی غیر ارگوت است و تمایل زیادی به گیرنده های D3 دوپامین دارد.روپی نیرول ارگوت نمی باشد وبه گیرنده D2تمایل دارد.

آپومورفین یک آگونیست قوی گیرنده دوپامین است.

ج) مهار کننده های منوآمین اکسیداز:

شامل سلژلین و رازاژیلین  مهار کننده انتخابی منو آمین اکسیداز Bمی باشند.سلژیلین در صورت استفاده همزمان با مهار کننده های انتخابی باز جذب سروتونین (SSRI) موجب سندروم سروتونین می شود.

د) مهار کننده هایCOMT: شامل انتاکاپون و تولکاپن است.انتاکاپون فقط در محیط عمل می کند

ه)آمانتادین: سطح دوپامین را افزایش می دهدو هم چنین تاثیر آنتی موسکارینی دارد.عارضه پوستی این دارو کبودی تورینه ای livedo reticularis می باشد.

ر)داروهای مهار کننده استیل کولین (آنتی موسکارینی): مانند بنزتروپین،بی پریدین، اورفنادرین .این داروها علائم خارج هرمی برگشت پذیر داروهای آنتی سایکوتیک را نیز برطرف می کنند.

بیماری هانتینگتون : در اثر عدم تعادل میانجی های عصبی در مغز (کاهش سطح گابا و افزایش سطح دوپامین) بوجود می آید.

داروهای آنتی موسکارینی که برای درمان ارکینسونیسم بکار می رود شامل:benztropine ، بیپریدن،orphenadrine،Procyclidine  ،تری هگزی فنیدیل می باشند.