مصرف شکر یا مواد قندی فرد را به سمت دیابت مغزی یا دیابت نوع ۳ میبرد.تحقیقات اخیر دانشمندان نشان داده است که آلزایمر و دمانس (زوال عقل) بویژه دمانس عروقی در افرادی که از رژیم قندی زیاد استفاده می کنند بیشتر است.اثرات دیابت بر تفکر و حافظه و شناخت (cognition) ثابت شده است.ارتباط نزدیکی بین پیشرفت بیمارای دیابت نوع ۲ و ایجاد آلزایمر وجود دارد.دیگر اثرات مشاهده شده اثر دیابت بر اعمال اجرایی و حافظه کاری (working memory) می باشد.
برای اولین باردکتر سوزان دلامونته نوروپاتولوژیست دانشگاه براون نام دیابت نوع ۳ را مطرح کرد. وی طبق تحقیقات انجام شده بیان میدارد مصرف بیش از حد شکر منجر به مقاومت انسولین در مغز میشود که رویدادی بسیار بد است. دکتر دلامونته میگوید: “ما دریافتیم که با ایجاد مقاومت انسولین در مغز موشها، آنها دچار الگوی بیماری شبه آلزایمر از جمله تخریب عصبی شدند . ”
سلولهای بدن ما برای تامین انرژی و سوخت به گلوکز غذا نیاز دارند. انسولین هورمونی است که در پانکراس تولید میشود و به سلولها کمک میکند گلوکز را از جریان خود جذب کنند و آن را متابولیز کرده و به انرژی تبدیل نمایند. اگر گلوکز زیادی در خون وجود داشته باشد (به واسطه رژیم غذایی پر شکر) پانکراس انسولین بیشتری تولید میکند اما به مرور سلولها به زیادی انسولین مقاوم و غیر حساس میشوند به این معنی که دیگر گلوکز و در نتیجه انرژی کافی دریافت نمیکنند بنابراین شروع به تخریب و نابودی میکنند. گرسنگی سلولهای مغزی به کاهش حافظه و گیجی منجر میشود که از مشخصه های بیماری آلزایمر است.