تغییراتی که در مورفولوژی نورونهای سروتونرژیک رخ می دهدهمراه با تغییر در بیان ژنی در بیماران با افسردگی ماژور (MDD) مشخص شده است.این یافته های نشان می دهد که چرا بعضی بیماران به داروهای ضد افسردگی پاسخ می دهند و برخی دیگر پاسخ نمی دهند.
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs ) مانند سیتالوپرام، فلوکستین،سرترالین و پاروکستین یکی از پرکاربرد ترین داروهایی هستند که در افسردگی ماژور استفاده می شوند.
هنوزدانشمندان نفهمیدند چرا درمان در تقریبا ۳۰ درصد بیماران با افسردگی ماژور موثر واقع نمی شود.علت افسردگی هنوز ناشناخته است اما دانشمندان معتقدند این بیماری تا حدودی به مدار عصبی سروتونرژیک وابسته است.زیرا داروهایی که مقادیر سروتونین در اتصالات نورونی را افزایش می دهند تا حدود زیادی از علائم افسردگی می کاهند.
افرادی که به داروهای SSRI پاسخ نمی دهند دارای گیرنده های بیشتری برای سروتونین هستند.دانشمندان بررسی می کنند آیا سروتونین از نظر بیوشیمی،بیان ژنی و مدار های عصبی در بین بیمارانی که به دارو ها پاسخ می دهند و آنهایی که فاقد پاسخ هستند فرق می کند.
دانشمندان تارگت های سروتونین شامل آنزیمی که آنرا می سازد، پروتئینی که آنرا انتقال می دهد و آنزیمی که آنرا تجزیه می کند را برسی کردند ولی اختلافی مشاهده نکردند.ولی محققان اختلافی در اینکه چگونه نورونها بر حسب شکل یا مورفولوژی شان پاسخ می دهند مشاهده کردند.نورونهای افرادی که به SSRI پاسخ نمی دهند پروجکشن های نورونی بلندتری دارند وآنالیز ژنی نشان داد که ژنهایی مانند پروتوکادهرین PCDHA6در آن نقش دارند.این پروجکشن های بلند غیر طبیعی نورونها در افرادی که به داروهای پاسخ نمی دهند در ارتباطات نورونی در سیناپس ها و مداروهای نورونی تاثیر می گذارد و شاید یکی از علل مهم عدم پاسخ آنها به دارو باشد.
منبع :
Altered serotonergic circuitry in SSRI-resistant major depressive disorder patient-derived neurons. Molecular Psychiatry (2019) Krishna C. Vadodaria, et al
